به نام خدا

چگونگی و نحوه ارتباط با خدای متعال

به آیه شریفه زیر دقت کنید:

وَاذْکُر رَّبَّکَ فِی نَفْسِکَ تَضَرُّعًا وَخِیفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَکُن مِّنَ الْغَافِلِینَ 

و در دل خویش پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرع و خوف و بدون آشکار کردن صدا، یاد کن و از غافلان مباش(اعراف 205) 

امشب منزل فلانی مراسم دعاست.

قبل از شام، چراغانی خانه و کوچه، پخش نوحه و مرثیه mp3 از طریق بلندگو.

بعد از صرف شام، فیلم برداری از مراسم دعا با حضور فلان مداح(هرچه معروف تر، مجلس هم پر رونق تر).

آه و ناله و فریاد و گریه و پخش آن با صدای بلند هم جزو اصول مراسم است و گرنه صفایی ندارد.

عجب مداح خوش صدایی بود اشکمان را درآورد!

حاج اقا فلانی مرد با تقوایی است، دیدی چه گریه ای می کرد! 

شام خوشمزه ای بود اما میوه هاش خوب نبود!

ما ظاهراً نمی دانیم که دعا یک رابطه قلبی بین انسان و خدای متعال است. طبق فرموده قرآن کریم، دعا نه نیاز به مجلس دارد و نه فریاد. ما همه چیزمان را شعاری کرده ایم، حتی روش دعا کردن را !

پیامبر گرامی اسلام (ص)، اولین کسی را که به عنوان موذن انتخاب کرد، علاوه بر اینکه ظاهراً چهره و صدای  زیبایی نداشت، اندکی لکنت زبان هم داشت تا به ما خیلی چیزها را بفهماند ....

بهانه ای که داریم این است: بسیاری از مراسم های مختلف و مسابقات ورزشی برای مردم ایجاد مزاحمت می کنند، حالا چه شده که مراسم دعا مزاحمت است؟ این حرف ها، نقشه ی آمریکا و دشمنان، برای حذف شعائر دینی است.

متاسفانه، معیار بسیاری از داوری ها و رفتارهایمان همه چیز هست، الّا خود قرآن کریم.

یک بار دیگر آیه شریفه را بخوانید.